الکترون ها پتانسیل زیادی دارند، اگر الکترون های زیادی را به یک سر قطعه یا سیم بفرستیم و در سر دیگر الکترونی وجود نداشته باشد، اختلاف پتانسیل داریم و الکترون ها برانگیخته می شوند و از نقطه بالا در امتداد سیم حرکت می کنند.
در یک منبع تغذیه تک فاز دو سیم به هر خانه با اختلاف 220 ولت بین دو سیم وجود دارد، یک سیم “زنده” و یک سیم “خنثی”. به این ترتیب برای انتقال 3 برابر توان، به سه جفت کابل سه فاز مفتولی نیاز داریم.
(پتانسیل مثبت) به نقطه پایین (پتانسیل منفی) برای متعادل کردن اوضاع. اختلاف پتانسیل بر حسب ولت اندازه گیری می شود.
مردم نمی خواهند از شش سیم استفاده کنند، سیم های برق به طور سنتی از مس ساخته شده اند که بسیار گران است (این روزها از آلومینیوم استفاده می شود که بسیار ارزان تر است).
در دهه 1880، برخی از افراد بسیار باهوش که می‌خواستند کمی در مصرف مس صرفه‌جویی کنند، متوجه شدند که با اطمینان از اینکه در هر لحظه اختلاف پتانسیل بین هر یک از این سه سیم وجود دارد، می‌توان 3 برابر قدرت را تنها با استفاده از سه سیم به جای شش سیم انتقال داد.
با هر دیگری 220 ولت است. این سه اختلاف توان مختلف، سه فاز نامیده می شوند و هر سیم هم به عنوان یک سیم زنده و هم یک سیم خنثی عمل می کند (توضیح اینکه چگونه این اتفاق می افتد برای ما امروز کمی پیچیده است، اما بر اساس این واقعیت است که برق متناوب است. جریان – الکترون ها در طول سیم به عقب و جلو می روند).
در سرتاسر دنیا خواهید دید که الکتریسیته توسط کابل های برق فشار قوی که از حومه شهر عبور می کنند و همیشه به صورت سه تایی منتقل می شود.
برای حمل مقادیر بسیار زیاد برق برای تامین شهرها و شهرک‌ها، کابل‌ها روی دکل‌های بلند قرار دارند و ولتاژها بسیار بالا هستند (تا 550000 ولت – یعنی مقدار زیادی الکترون).
هنگامی که در شهرها و شهرها قرار می گیریم، برق کاهش می یابد و به کابل های ولتاژ متوسط تغذیه می شود که برق را در خیابان های ما توزیع می کند. در این مرحله همچنان برق سه فاز در سه کابل با ولتاژ 400 ولت است.
در جایی در محله شما، این کابل به یک ترانسفورماتور می رود که دوباره آن را به یک ولتاژ پایین تبدیل می کند (220 ولت در اندونزی، 110 ولت در آمریکا) اما در اینجا یک تفاوت وجود دارد. این ترانسفورماتور محلی قدرت را به 3 تک فاز با سه سیم برق و یک سیم خنثی مشترک تغییر می دهد. سه سیم به این ترانسفورماتور می رود و چهار سیم از آن خارج می شود. در این مرحله هنوز آن را برق سه فاز می نامیم.
اگر برق تک فاز به خانه خود داشته باشیم، دو سیم داریم یک سیم برق و یک سیم نول.
اگر برق سه فاز به خانه خود داشته باشیم، چهار سیم داریم – سه سیم برق دار و یک سیم نول مشترک.
چهار سیم دارای کد رنگی هستند، بنابراین ما می توانیم بگوییم کدام است و در اینجا در اندونزی، سه سیم زنده قرمز، زرد و سیاه هستند. رنگ قرمز به عنوان فاز R، زرد به عنوان فاز S و رنگ سیاه به عنوان فاز T شناخته می شود. در سایر نقاط جهان فازها L1، L2 و L3 هستند و رنگ‌های مورد استفاده از کشوری به کشور دیگر متفاوت است.
هنگامی که الکتریسیته تولید می شود، در هر یک از سه فاز، همان مقدار توان تولید می شود، بنابراین برای پایدار نگه داشتن سیستم، باید از هر سه فاز تقریباً همان مقدار توان را به طور مساوی استفاده کنیم تا تعادل آن حفظ شود.
البته این همیشه ممکن نیست و بنابراین شرکت برق باید همه چیز را متعادل کند. اگر هر یک از ما اطمینان حاصل کنیم که سیستم های الکتریکی ما تا حد امکان متعادل هستند، کل سیستم سود می برد و پایدارتر است.
تاسيسات الكتريكي سه فاز پيچيده تر از سيستم هاي تك فاز هستند، آنها بايد به طور صحيح طراحي شوند تا مصرف برق هر يك از سه فاز را متعادل كنند.
فقط به خاطر داشته باشید که توکانگ لیستریک متوسط شما هیچ آموزش رسمی در این موارد ندارد و شاید در شتر سواری مهارت بیشتری دارد. شما به یک مهندس طراح MEP (مکانیک، برق و لوله کشی) یا یک برقکار بسیار توانا نیاز دارید تا این کار را برای شما انجام دهد.
اتصال زمین ما تنها مهمترین ویژگی در تاسیسات الکتریکی ما است. زمین هر نیروی «خارج از کنترل» را با خیال راحت به زمین می برد.
